Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 2392

Sa loob ng kahon ay isang pares ng napakakintab na ear stud.

Sa pagpili ng regalo para kay Eric, matagal nang sumakit ang ulo ni Avery.

Hindi alam ni Avery kung ano ang gusto ni Eric, o kung ano ang mas nararapat na ibigay. Naghanap pa siya ng mga larawan ni Eric sa Internet para sa inspirasyon.

Matapos tingnan ang ilang mga larawan niya, nakita ni Avery na maganda siya sa hikaw, kaya nakipag-usap siya kay Elliot at pumili ng isang pares ng hikaw para sa kanya.

“Salamat! Tinanggap ko ang regalo.” Isinara ni Eric ang kahon at inilagay sa kanyang bulsa.

“Hindi mo ba ito gustong-gusto?” Medyo kinabahan si Avery, “Hindi ko talaga alam kung ano ang gusto mo, at mabibili mo mismo ang gusto mo.”

“Hindi! Kahit anong bigay mo, gusto ko. Kaya lang hindi ako kadalasang nagsusuot ng hikaw kapag nagpapahinga. Susuotin ko sila kapag nagtrabaho ako sa susunod.” paliwanag ni Eric.

Avery: “Naging mahirap para sa iyo nitong dalawang araw. Nagpadala sa akin ng mensahe si Mike na nagsasabing hindi mo kailangang mag-alala tungkol sa kanya kung tutulong ka sa pag-aalaga sa bata.

“Lumaki na si Layla at hindi ko na kailangan gumawa ng kahit ano. Napaka masunurin din ni Robert, basically sticking to Layla. Pinanood ko lang silang maglaro at wala man lang ginawa.” Naalala ni Eric ang buhay ng dalawang ito, “Naglaro ako ng ilang laro ng chess kay Hayden. Hindi ako marunong maglaro, at hindi siya marunong maglaro, haha!”

“Naglalaro ng chess? Anong chess?” Hindi naalala ni Avery ang libangan ni Hayden sa paglalaro ng chess.

Eric: “Mga Checker.”

Avery: “…”

Akala ni Avery ay chess ito, hindi niya inaasahan na ito ay pamato.

“Mukhang may pares ng pamato si Robert.” sabi ni Avery.

Eric: “Oo, nilalaro namin ang mga pamato ni Robert.” This text is © NôvelDrama/.Org.

Avery: “……”

Sa oras na ito, lumapit si Mrs. Cooper at nakangiting sinabing, “Handa na ang hapunan, handa ka na ba para sa hapunan ngayon?”

“Well.” Medyo nagutom si Avery. “Hindi ako sanay kumain sa labas. Matamis ang lasa doon. Feeling ko lahat ng kinakain ko dun matamis.”

“Napaka-exaggerated ba? Maaari mong hilingin sa chef na maglagay ng mas kaunting asukal. Sabi ni Mrs Cooper.

Avery: “Sabi ko, kapag hindi mo sinabi, mas matamis ang mga ulam. Sabi ko huwag kang maglagay ng asukal, at ang sabi ng mga tao ay hindi ka makakapagluto nang walang asukal.”

Ginang Cooper: “Haha! Sobrang iba ang lasa. Sa susunod na magbakasyon ka, puwede kang magdala ng chef doon.”

“Actually, pwede rin naman kaming lumabas para maghanap ng restaurant na makakainan, pero tinatamad kami at hindi na kami lumabas ng resort.” Sabi ni Avery, kinuha ang mga bata para maghugas ng kamay.

Pumunta si Mrs. Cooper sa kusina para maghain ng mga pinggan.

Iniwan sina Elliot at Eric sa pwesto. Nagkatinginan ang dalawa, at nagkaroon ng awkward na atmosphere sa hangin.

Naalala ni Elliot na ipinangako niya kay Avery na magkakaroon siya ng mas mabuting saloobin kay Eric sa hinaharap.

Ngayon bilang ulo ng pamilya, si Elliot ang dapat na magkusa sa bisitang si Eric.

Sa pag-iisip nito, sinabi ni Elliot, “Eric, malugod kang pumunta at maglaro nang madalas sa hinaharap.”

Eric: “…”

Ito ang unang pagkakataong narinig ni Eric na tinawag siya ni Elliot na ‘Eric’.

Hindi sanay si Eric, at kahit goosebumps ay lumitaw.

Tulad ng pagkain ng isang bagay na ikaw ay allergic, ang iyong katawan ay magkakaroon ng masamang reaksyon sa isang iglap.

Nang makitang hindi sumagot si Eric, tiningnan ni Elliot ang sarili na may neurotic look, at biglang naging malungkot ang ekspresyon ng mukha ni Elliot.

“Makakausap ka ba ng maayos?” Pakiramdam ni Eric ay naging malungkot ang kanyang mukha.

Elliot: “Diba ngayon lang kita nakausap ng maayos? Hiniling sa akin ni Avery na kausapin ka ng maayos.”

Eric: “Naku, sabi ko bakit kakaiba ka, parang maling pag-inom ng gamot.”

“Kaya mo bang magsalita ng maayos?” Halos hindi na makayanan ang init ng ulo ni Elliot.